De meeste en grootste fouten die we maken zijn cliche fouten.
Die cliches komen we overal tegen wanneer we ons beginnen te verdiepen in stof over een nieuw vakgebied. En diezelfde cliches bespreken we als eerst wanneer we beginnen te bloggen. Het zijn cliche blogs, met cliche tips in een cliche formaat.
Het probleem met cliche tips is dat ze… tjah.. cliche zijn
Ze klinken vanzelfsprekend.
En iets wat vanzelfsprekend klinkt, geven we geen aandacht. Het speelt niet wanneer we beslissingen maken. En omdat we er bewust niets mee doen, maken we onbewust toch die cliche fouten.
De oplossing?
Experts die schrijven over de basis. Ze hebben de kennis en de ervaring om de basis leuk, toegankelijk en kloppend over te brengen.
Maar schrijven over de basis is saai
Vooral voor de experts. Het is niet uitdagend. Het is niet leuk. Het is herhaling. In het begin van hun (blog)carrière hebben ze al tig keer geschreven over de basis.
Ze schrijven liever een blog over een kleine unieke tweak die gebaseerd is op een onbekend onderzoek die 7 jaar geleden in ondergrondse bunker in Rusland is uitgevoerd op eeneiige tweelingen.
Maar die kleine tweak is nutteloos voor de lezer.
Helemaal als de basis nog niet goed is.
Zolang de grootse problemen niet-originele problemen zijn, mogen – of beter moeten – we over niet-originele onderwerpen schrijven. Tenminste, als je geeft om de lezer.
De basis moet je niet aan beginners overlaten. Dan krijg je juist onvolledig geïnformeerde klanten waarbij je eerst een hoop moet fixen voordat je echt aan de slag kan.
We hebben twee problemen
- Cliche tips, helemaal zonder argumentatie en verheldering, zijn saai voor de lezer en worden vergeten.
- Schrijven over basistips is saai voor de expert.
De oplossing is ook een cliche.
Maak de uitwerking orgineel
Niet: Maak je niet zo druk.
Maar: “Lighten the fuck up. We are not doctors, none of this really matters.” Bron
Zeg hetzelfde, maar dan beter en anders
Hoe zorg je dat de basis gaat leven bij de lezer? Hoe creëer je echte verandering?
Stel je schrijft wat over uitstelgedrag.
Dan heb je een grote kans dat je gaat preken (a.k.a. Just Do it) of dat je te rationeel gaat doen. Beiden niet echt orgineel. Beiden niet echt effectief. Mensen houden niet van preken en te rationele mensen.
Wait But Why pakt het anders aan.
Hij visualiseer het concept dat hij wil uitleggen. Met Why Procrastinators Procrastinate en How to Beat Procrastination. Hij heeft het over ‘The Instant Gratification Monkey”, “The Rational Decision-Maker’, “The Panic Monster” en “The Happy Playground”. Het denken in beelden en het geven van een naam aan een probleem (in dit geval aan de ‘The Instant Gratification Monkey’) kan al voor meer verandering zorgen dan 20 ‘JUST DO IT’ blogs, video’s en podcasts.
Het was de eerste keer ik zo’n heldere uitleg las over een vrij complex probleem. Het was een uitwerking die ik zo tof vond, dat ik het zonder veel schaamte een keer heb gekopieerd (Je onderbewuste bewust beïnvloeden).
Het is niet eenvoudig
Echt niet. Het is lastiger voor een expert om begrijpelijk (en leuk) over de basis te schrijven dan over een kleine tweak voor experts.
Hoe de fuck zorg je dat je een kleine blijvende positieve verandering creëert bij de lezer?
- Hoe ga jij, als financieel adviseur, er voor zorgen dat de lezer ook echt X% per maand opzij gaat zetten?
- Hoe ga jij, als dieetcoach, er voor zorgen dat de lezer structureel zijn calorie inname met 10% gaat verminderen?
- Hoe ga jij, als schrijfcoach, er voor zorgen dat de lezer elke dag 10 minuten gaat schrijven?
- Hoe ga jij, als monteur, er voor zorgen dat de lezer even langskomt om de autobanden op te pompen.
Ik weet het niet. Het vereist een hoop mensenkennis, ervaring en vooral denkwerk om hier achter te komen.
Het goed uitleggen van de basis is lastiger, maar ook leerzamer, waardevoller en waarschijnlijk zelfs leuker.