Blogs moeten soms onredelijk zijn. Te emotie gedreven.
En dan heb ik het niet over technische ‘how-to’-blogs. Ik heb het over blogs waar je een punt wil maken. Waar je het gevestigde en verroeste beeld wilt vernietigen – om later te vervangen. Of niet.
Soms moet je iets breken om iets te kunnen vernieuwen. Om het licht te kunnen zien.
Dat is vaak de enige manier om een verborgen waarheid naar boven te halen
Bij de lezer en bij de schrijver.
Eentje die alleen tevoorschijn komt wanneer je door emotie gedreven in een zieluitpuntende flow komt waar je onderbewuste eruit stort.
En die verborgen waarheden vindt je niet wanneer je genuanceerd schrijft. Genuanceerd schrijven is kritisch schrijven. Met je rationele brein. Met pure zekerheden. En waarbij je rekening houdt met zoveel mogelijk mensen en denkbeelden.
Maar nuance overtuigt niet
Nuance vernieuwt niet.
Soms moet je ergens vol op ingaan om iets over te brengen. Om iets te raken. Om het vlammetje aan te wakkeren. Om waker te schudden.
- Fuck middelmatigheid
- Fuck de gouden tip
- Fuck die groene bolletjes van Yoast
- Fuck het kopiëren van concurrenten – wat weten zij er nou van?
Natuurlijk is het overdreven
Er is vast een gouden tip. Maar er is geen gouden tip die voor iedereen werkt.
Die gouden tips zijn persoons-, situatie- en tijdgebonden.
Iedereen heeft wel eens een moment in zijn of haar leven gehad waarbij één zin of ervaring een nieuw tijdperk aanbracht. Een openbaring die de manier hoe jij het leven bekijkt veranderde. Maar diezelfde tip zegt een ander niets. Hij haalt zijn schouders er bij op.
Maar stopt een blog met een genuanceerd verhaal over persoons- en tijdgebonden gouden tips de zoektocht naar gouden tips? Hell. Fucking. No.
Alleen een ongefilterd en ongenuanceerd verhaal dat de ziel raakt kan die zoektocht stoppen.
Kijk. Er is plaats voor redelijkheid
Maar dat komt later. Na de uitstorting. Nadat het huidige beeld gebroken is. Of zoals Littlefinger het zegt: “Chaos is a ladder”.
De laatste tijd herhaalt één zin zich in mijn hoofd – net als een liedje die je maar niet uit je kop krijgt.
Be a light, not a judge.
Wees niet zo kritisch. Niet op jezelf. Niet op anderen. Bekritiseer niet. Handel vanuit positiviteit.
Prima. Een goed motto. Het beoordelen alleen is niet een oplossing op zich. Maar een beoordeling van vastgeroeste gedachten is soms nodig om nieuwe en betere oplossingen te creëren.
Soms moet je gewoon even goed judgen. Zie het als mentale zelfreiniging. Voor jou en de lezer.
Daarna kan je met het licht komen
Je hoeft geen breker van wereldbeelden te zijn.
Je kan daarna helpen om een nieuwe realiteit te scheppen. Een realiteit met meer mogelijkheden en betere kansen.
Misschien zelfs met een ongenuanceerd en door emotie gedreven blog vol positiviteit. Of met een genuanceerd blog waarin je vertelt dat het allemaal wel meevalt. Shit. Nu nuanceer ik dit blog ook. Fuck…